به گزارش
ریتم نو، مخاطبانی که اکثرشان از بندرعباس به پایتخت آمده بودند تا در نخستین شبِ جنوبی، اجرای «قنبر راستگو» و «داماهی» را ببینند، یکصدا و بیوقفه میخواندند، کف میزدند و با موسیقی همراهی میکردند.
موسیقی «هرمزگان» در نخستین شبِ این رویداد سه روزه، سالن را احاطه کرده است. قنبر راستگو با دو پسرش و ابراهیم علوی روی سن میآیند. این بار خالو مانند سالهای پیش و اجراهای دیگرش فقط به خواندن و نی جفتی نواختن اکتفا نمیکند؛ او شروع میکند به روایت قصهای از قصههای جنوب. همان کاری که در موسیقی نواحی و مقامی ایران مرسوم است. پیشازاین خالو در هیچکدام از اجراهای تهرانش داستان نخوانده بود.
پس از بخش نخست، اعضای داماهی کمکم روی سن میآیند و همه با خالو همنوا میشوند. موسیقی آنها همه در خدمت نی جفتی خالوست و هر بار خالو در جفتیاش میدمد مخاطبان تمام انرژی خود را آزاد میکنند. قصهگویی خالو که تمام میشود، نوبت به داماهی میرسد.
داماهی این بار متفاوت از گذشته ظاهر میشود. تنظیمها کمی فرق کرده بود که اقتضای شبهای جنوب است و روشن که تنظیمها بیشازپیش در خدمت موسیقی هرمزگان قرارگرفتهاند. داماهی در این اجرا تنها دو قطعه فارسی اجرا کرد. مجید سالاری هم حضور پررنگتری در خوانش و همراهی با رضا کولغانی داشت. درامر گروه تغییر کرده بود و احمد عباس نیا جایگزین شده بود. درامر جوانی بهتازگی همکاری با داماهی را آغاز کرده بود؛ شلوغکاری نمیکرد و بسیار محدود، کنترلشده، تکمیلکننده پرکاشن بود.
حسین نظری اما نقطه روشن و تازهای در اجرای داماهی بود. غیژک نوازی از مکران زمین. او در سه قطعه نواخت و در دو قطعه خواند. او قطعه در سایهی گل را در مقام کهنویی بازخوانی کرد که تحریرهایش بیش از هر چیزی به موسیقی جَز نزدیک بود و بهنوعی اجرای «جز بندری» داماهی را کامل کرد. تنظیم و آهنگ و شعر یکی از همین قطعهها خودش انجام داده بود. در این شب پرشور تنها صدابرداری سالن برخلاف همیشه کمی شنونده را آزرده میکرد.
شبهای جنوب پسازاین میزبان کماکان با اجرای مهدی ساکی و ماکان اشگواری، گروه جالبوت، محسن شریفیان و گروه سلیدون خواهد بود.