ریتم نو | سایت خبری - تحلیلی موسیقی ایران و جهان

آرش گوران [رهبر اركستر فيلارمونيك تهران]

من آقاي لودوویکو اینائودی را به خاطر همان قطعه‌ای كه در ميان يخ‌های قطبی اجرا كرد و بسيار مورد توجه قرار گرفت مي‌شناسم و صادقانه بگويم بقيه كارهاي ايشان را دنبال نكرده‌ام. اما درباره اجراي موسيقي «اينسترو منتال» يا موسيقي‌سازي بي‌كلام كه اجراي آقاي اينائودي نيز در اين زمره قرار مي‌گيرد بايد بگويم استقبالي كه از اين موسيقي‌ها مي‌شود جاي قدرداني دارد و نشان مي‌دهد كه هنوز مخاطباني وجود دارند كه موسيقي درست مي‌شنوند و موسيقي اي كه صرفا وابسته به كلام نيست را دنبال مي‌كنند. البته موسيقي‌هاي تاثيرگذار باكلام بسياري در طول تاريخ داشته‌ايم. اما در ايران، موسيقي باكلام صرفا به موسيقي پاپ و موسيقي آواز ايراني اطلاق مي‌شود كه به نظر من كيفيت‌هاي‌شان با يكديگر كاملا متفاوت است. گمان مي‌كنم در كنار اين موسيقي‌هاي باكلام بايد موسيقي‌هاي اينسترومنتال نيز ديده بشود. اين همان كاري است كه برخي از اركسترها در ايران مانند اركستر فيلارمونيك تهران آن را انجام مي‌دهد و هر ساله آهنگسازاني را معرفي مي‌كند. چنين اجراهايي اقبال خوبي را به دنبال داشته اين نشان مي‌دهد كه هنوز مردم كواليتي موسيقي را دوست دارند و موسيقي را صرفا به خاطر خود آن صدا و موسيقي مي‌خواهند؛ البته اين تعريف عام است. در مورد تاثير اجراي هنرمندان و موزيسين‌هاي خارجي نيز نكاتي وجود دارد. اينكه در جريان برگزاري يك كنسرت در ايران توسط موزيسين‌هاي خارجي، احتمال دارد چه تاثيري يك آهنگساز ايراني از آن موسيقي و آثاري از هر جاي ديگر دنيا بگيرد بستگي به سليقه شخصي آن آهنگساز دارد كه بايد ديد آيا او مي‌تواند جهان ذهني خود را به اين وسيله كامل‌تر كند و با شنيدن آن موسيقي پيشرفت كند يا نه؟ اين بحثي است كه مي‌توان بسيار در مورد آن صحبت كرد ولي من اعتقاد دارم آمدن و رفتن گروه‌هاي موسيقي خوب خارجي اثر بسيار مثبتي دارد به شرطي كه واقعا گروه‌ها و هنرمندان درجه يك خارجي باشند. اين در حالي است كه برخي‌ها بدون هيچ ملاك خاصي و بدون اينكه كواليتي موسيقي يك گروه يا موزيسين خارجي را در نظر بگيرند او را به ايران دعوت مي‌كنند. من نمونه چنين اتفاقي را بارها و بارها در جريان بخش بين‌الملل جشنواره موسيقي فجر ديده‌ام و متاسفانه شاهد بوده‌ام گروه‌هايي از كشورهاي ديگر دعوت شده‌اند كه از سطح كيفي بسيار پاييني برخوردار بوده‌اند. موزيسين‌ها و هنرمندان درجه يك بسياري در دنيا وجود دارند كه مي‌توان آنها را به ايران دعوت كرد اما در جشنواره‌ها چنين دعوتي‌هاي سطح پاييني جاي سوال جدي دارد. مساله ديگر اين است كه حضور هنرمندان و موزيسين‌هاي خارجي در ايران بايد به صورت هدفدار صورت بگيرد و نبايد صرفا به گيشه فكر كرد. يعني بايد از هنرمنداني دعوت شود كه هم از نظر شنيداري بتوانند تاثيرگذار باشند و هم از نظر آموزشي بتوانند كاري براي موسيقي ايران انجام دهند. ما در ايران نوازندگان بسيار با استعدادي داريم كه اگر چند مستركلاس مناسب و خوب برايشان برگزار كنيم مي‌توانند به شكل قابل ملاحظه‌اي بسيار پيشرفت كنند. در واقع اعتقاد دارم دعوت از هنرمنداني كه هم در بخش آموزشي و هم شنيداري قابليت تاثيرگذاري دارند مي‌تواند اتفاقات بسياري خوبي را در كشورمان موجب شود.