به گزارش
ریتم نو، محمد اسماعیلی که سالها همنوازی با اساتید بزرگی چون شهناز و پایور را در کارنامه خود دارد در اولین بخش برنامه، با همراهی شاگردانشان قطعاتی ریتمیک را اجرا نمودند. تنظیم چندصدایی گروه نوازندگان تنبک و همراهی دف و گذر از ریتمهای مختلف، تشویق تماشاگران این برنامه را به همراه داشت.
پیش از شروع برنامه، استاد اسماعیلی در صحبتهایی کوتاه اشاره نمودند که این برنامه را بر اساس الگوی قدیمی تدریس تنبک تنظیم نمودند و برای اجرای آن در لحظاتی به همراه تنبکنوازی، آواز میخوانند و این آوازخوانی صرفاً برای همراهی است. پس از اجرای گروه تنبکنوازان و پس از تنفسی کوتاه، مجدداً استاد اسماعیلی به همراه سعید ثابت که از شاگردان قدیمی استاد پایور بودند، به روی صحنه آمدند و به دو نوازی تنبک و سنتور پرداختند. این دو نوازی که به نظر میرسید بداهه باشد در گوشههای مختلف دستگاه ماهور اجرا شد و پس از پایان این بخش استاد اسماعیلی از سعید ثابت بهپاس همراهی استاد خود (استاد پایور) در سالهای سخت بیماری ایشان، از وی قدردانی نمود و اعلام کرد که باافتخار همراه سعید ثابت، مینوازد.
با پایان یافتن بخش دوم و تنفسی کوتاه، گروه پایور به سرپرستی سعید ثابت و همراهی استاد اسماعیلی به روی صحنه آمدند و قطعهی راز و نیاز، از ساختههای فرامرز پایور را اجرا نمودند. پس از اجرای این قطعه، هومان رومی به همراه کمانچهاش، آواز علیرضا فریدون پور را همراهی نمود و پسازآن تصنیف قدیمی هاتف با تنظیمی از استاد پایور اجرا شد. ازآنجا گروه پایور به یاد استاد بزرگوار موسیقی ایران، نامگذاری شده، اکثر قطعات این برنامه از ساختههای ایشان بود. این برنامه که دستگاه مفصل شور اجرا میشد با چهارمضراب شور ادامه پیدا نمود و پسازآن ادامهی سازوآواز با همراهی تار انجام شد. شیوه و فرم اجرایی این گروه به شیوهی کاملاً کلاسیک صورت گرفت بدین شکل که سازوآوازها مابین تصنیفها و ضربیها اجرا میشد. تصنیف بهانه از سعید ثابت، سازوآواز با همراهی نی و تصنیف دیگری بانام نغمهی چنگ از سعید ثابت اجرا شد تا یکرنگ قدیمی پایانبخش این برنامه باشد.
عکس: امین رجبی