به گزارش
ریتم نو، مهدی پور که در گفتگوی تصویری با موسیقی ایرانیان سخن میگفت، با اشاره به نت درآوردن موسیقی عاشیقی برای نخستین، توضیح داد: «برای نت درآوردن موسیقی عاشیقی، با تمام مخالفتهایی که از سوی عاشیقهای قدیمی شد، اعتقاد و ایمان داشتم و بدون اینکه به اصالت ساز دست بزنم، بهگونهای نوآوری ایجاد کردم که این موسیقی همهپسند شده است. اکثر جوانها که تا حدودی با موسیقی عاشیقی قهر کرده بودند دوباره ارتباط خوبی با آن برقرار کردند. با این کار سعی و تلاش داشتم تا به شناساندن موسیقی آذربایجان به دنیا کمکی کرده باشم، ناگفته نماند اجرای این موسیقی بهصورت علمی سبب شد که در کنسرتها مخاطبین زیادی از بین غیر ترکزبانها داشتیم. اگر ما ایمانداریم که آلات موسیقی عاشیقی جزء موسیقی است، مثل همۀ ژانرها باید ساز یا موسیقی خودمان و همچنین قابلیتهای آن را به دنیا معرفی کنیم. آنها وقتی ساز را باقابلیت خوب میبینند مثل سازهای خودشان با حمایت سازمان یونسکو برای نسلهای آینده نگه میدارند.»
این هنرمند موسیقی که آوازهاش از مرزها فراتر رفته و شهرت جهانی او در خطه آذربایجان، بر کسی پوشیده نیست، با انتقاد از کممحلی مسئولین نسبت به موسیقی بومی گفت: «کملطفیهایی از طرف مسئولین به هنر و هنرمندان شده که متأسفانه تأثیرات منفی داشته است. من میتوانم بگویم که دهۀ ۷۰ دهۀ شکوفایی موسیقی و بلکه موسیقی تمام قومیتهای ایران بود. در این دهه موسیقی کردستان، آذربایجان، بختیاری و لرستان و بقیهی نواحی بهنوعی بهتر شنیده شدند. جشنوارههایی که در دهۀ ۷۰ برگزار میشد خیلی باعظمت بود و حتی در هر جشنواره تا ۵۰۰ گروه شرکت میکردند. یا وقتی میخواستند موسیقی برای خارج از کشور بفرستند نهتنها از موسیقی سنتی بلکه از تمام ژانرهای موسیقی استفاده میکردند و این خود سبب به وجود آمدن انگیزه میشد. خود من در کار هنریام مدیون همان دهۀ ۷۰ هستم.»
وی در ادامه افزود: «وقتی کنترل موسیقی از مسئولین سلب میشود بالاخره مردم هم مسئولیتهایی دارند، الان موسیقیهایی هستند که حتی در ژانر خودشان ازنظر محتوا و تکنیک در سطح پایینی قرار دارند، ولی طوری تبلیغشدهاند که ذائقۀ موسیقایی مردم را تنزل داده و عوض کرده است. مردم ما باید به این مسئله خیلی دقت کنند و موسیقیهای خوب را بشنوند و از آن حمایت کنند.»
چنگیز مهدی پور در پایان صحبتهایش با نارضایتی از وضعیت فعلی موسیقی، خاطرنشان کرد: «وضعیت موسیقی خوب نیست، به دلیل اهمیت ندادن مسئولین و عدمحمایت مجبور هستم در کشورهای همجوار یا دیگر کشورها کار خود را ادامه دهم، الان من در جمهوری آذربایجان هم تدریس میکنم. رئیس کنسرواتوار آذربایجان دو سه جلسه با من برای همکاری گذاشتهاند، فعلاً نرفتم ولی با وضعیت عدم احساس مسئولیتی که به وجود آمده متأسفانه خواستۀ یا ناخواسته باید ما وطن خود را ترک کنیم، واقعیت این است که ما هر جای دنیا برویم جزء شهروند دوم هستیم. من هیچوقت دوست ندارم کشور و شهر خودم را ترک کنم و بهجای دیگری بروم، من اگر امروز به این جایگاه رسیدهام، مدیون کشورم هستم.»