در نشست نقد و بررسی مجموعه ترانه «امید روزبه» عنوان شد:
احساس خفگی در «آل»
نشست نقد و بررسی مجموعه ترانه «آل» از سروده‌های «امید روزبه» 21 خردادماه سال جاری برگزار شد.
به گزارش خبرنگار ریتم نو در ابتدای برنامه ابراهیم اسماعیلی اراضی درباره روند نشست صحبت کرد و بعدازآن، امید روزبه دقایقی به صحبت درباره اثر خودپرداخت و پس از خواندن ترانه‌هایی از این مجموعه، گفت: درون‌مایه نیمی از ترانه‌های این کتاب، مرگ و مسائل ماورا الطبیعه و زبان بیشتر آن‌ها محاوره است.
وی در انتهای بخش اول سخنانش از کسانی که در تهیه ترانه‌های این کتاب به او کمک کردند، تشکر کرد و دو ترانه دیگر را خواند. سپس با دعوت ابراهیم اسماعیلی اراضی، غلامرضا طریقی و حسین غیاثی پشت تریبون آمدند و به نقد و بررسی ترانه‌های این کتاب پرداختند.
غلامرضا طریقی از کارشناسان این برنامه اعتقاد دارد، نوع ترانه‌های این مجموعه بیشتر به شعر نزدیک است.
طریقی که مهم‌ترین ویژگی یک اثر هنری را زاویه دید هنرمند و کلیت و فضای آن می‌داند افزود: بهتر بود در ترانه‌های کتاب "آل" موضوع مرگ توسط تکنیک‌های مختلف مطرح می‌شد تا خواننده اذیت نشود و احساس خفگی نکند. همچنین بهتر است به مفاهیم دیگر در ترانه نیز توجه کنید.
حسین غیاثی ضمن تائید صحبت‌های طریقی گفت: حُسن کار امید روزبه این است که زاویه دید وی ازنظر قالب، دایره واژگانی و استفاده از آرایه‌ها با شعر محاوره تفاوت دارد و منحصر به خود اوست. مشکل ترانه‌های وی نیز این است که نمی‌توان آن‌ها را به موزیسین و برای اجرا به خواننده‌ها سپرده است.
غیاثی اضافه کرد: ترانه‌های امید روزبه نیاز به یک جای تنفس دارد تا مخاطب از احساس خفگی ناشی از مفهوم مرگ در اثر "آل" رها شود
امیرعلی سلیمانی نیز روی صحنه آمد و درباره این اثر گفت: مسیری که ترانه را به اجرا می‌رساند مسیر جذاب‌تری است. ترانه‌های امید روزبه بیشتر شبیه شعر هستند و برای اجرا مناسب نیستند. اثر اول او یعنی نامیر کتاب میانه‌ای بود و به خاطر ترانه‌وار بودن این اثر به‌خوبی کتاب دوم (آل) نیست. کتاب‌هایی که حول محور ترانه‌سرایی هستند ارزش کتاب‌های شعر را ندارند
سپس ابراهیم اسماعیلی اراضی بیان کرد: در ادبیات حرفه‌ای هنگام مواجهه به کتاب باید با ادبیات مواجه شد. در برخی محافل به‌غلط ترانه را کارت ویزیتی برای عرضه آن به خواننده و آهنگساز معرفی می‌کنند. در تمام این سال‌ها دغدغه ما از پوشش دهی فضاهایی که کمتر موردتوجه هستند، این بود که فرق ترانه و شعر را بشناسانیم.》
در انتها امید روزبه بار دیگر پشت تریبون آمد و گفت: عروض در شعر فارسی به دلیل قدمت آن تنها ابزار آهنگسازی است. تغییر وزن نباید به‌منزله سهل‌انگاری تلقی شود. چون برخی اوقات به‌عمد و فکر شده انجام می‌پذیرد. ترانه نوشتن دشوارتر از شعر نوشتن است.چون باید به چند ابزار در این راه توجه کرد. زبان محاوره یکی از ویژگی‌های ترانه است که می‌تواند وجود هم نداشته باشد.
همچنین روزبه در انتهای صحبت‌هایش از انتشار یک مجموعه صوتی خبر داد.
امید روزبه و ابراهیم اراضی از خانواده روزبهانی، برگزارکنندگان برنامه، مهمانان، منتقدان و سایر حضار تقدیر و تشکر به عمل آوردند و مراسم با گرفتن عکس یادگاری و امضای پوستر این جلسه توسط برخی از مهمانان خاتمه یافت.
منبع: ریتم نو
