+شهریار مسرور: در ایران شناخت کافی وجود ندارد و وقتی میگویید "راک"، در فضای "هویمتال" میروند.
+ موسیقی که رقص ایجاد میکند را در رسانه عمومی پخش میکنند اما موسیقی تکنیکال را پخش نمیکنند.
+ تا به امروز از رادیو پیام، موسیقی راک شنیدید؟
+ در جشنواره موسیقی فجر سه میلیون تومان پرداخت کردند؛ یعنی صدقه! اما باز خوشحالم که به راک اجازه حضور دادند.
+ داریوش صالح پور: اگر امثال مسرورها به دلیل دستمزد کم به جشنواره فجر نروند مگر جشنواره دیگری داریم؟
+ باید ببینیم چقدر نسل سوم راک به نسل اول اعتقاد دارد.
+ یکی را تو ده راه نمیدادند؛ سراغ خانه کدخدا را میگرفت.
شهریار مسرور با تمام مشکلات موجود و عدم تعهد مسئولان، اجرای موفقی در جشنواره موسیقی فجر داشت و اکنون در حال ساخت تک آهنگ جدید خود با «داریوش صالح پور» است و بازخورد این قطعه ادامه راه وی را مشخص خواهد کرد. اگر حمایت از این اثر باشد که میماند و ادامه میدهد میتوانیم بازهم صدایش را روی استیج دیگری در تهران بشنویم و باکارهایش خاطره سازی کنیم اما اگر این اتفاق نیفتاد شاید مجدداً وی را از دست بدهیم اما این بار نه برای چند سالی، شاید برای همیشه، چراکه ممکن است ایران را برای همیشه ترک کند.
داریوش صالح پور چهره فعال موسیقی راک و پاپ که دغدغه موسیقی راک را بر دوش میکشد این روزها همفکر مسرور شده تا بتوانند در کنار یکدیگر جریان موسیقی راک را ادامه دهند و اگر نگذارند این نور سوسو هم خاموش میشود.
در مورد فعالیتتان توضیح دهید
شهریار مسرور: در حال ساخت تک آهنگی با «داریوش صالح پور» هستیم. البته پیشازاین قرار بود کارهای آلبوم را انجام بدهیم که اکثر قطعاتش آماده ضبط کردن است اما بنا بر صحبتهایی که داشتیم تصمیم بر انتشار چند تک آهنگ گرفتیم که در صورت استقبال به سراغ تولید آلبوم برویم.
چه دلیلی باعث شد که از تصمیم برای ساخت آلبوم صرفنظر کنید و به سراغ انتشار تک آهنگ بروید؟
مسرور: یکی از دلایل، وقت بود چون اگر بخواهیم تولید آلبوم را شروع کنیم زمان زیادی طول میکشد تا مراحل تولید از ضبط و گرفتن مجوز و دیگر کارهای جانبی، تمام شود. از طرفی بعد از چند سال که در ایران نبودم این اولین کار من است و طبق صحبتهایی که با «داریوش» داشتیم به این نتیجه رسیدیم که اگر بخواهیم اعلام کنیم ما در حال ساخت آلبومی هستیم که هشت ماه دیگر به انتشار میرسد، فاصله میافتد و باعث فراموشی میشود چراکه کاری برای عرضه و اعلام حضور نداریم. در نتیجه تصمیم بر انتشار تک آهنگ گرفتیم تا بعد از بازخورد آن تصمیم نهایی را برای ادامه راه بگیریم.
در مورد فضا و عوامل این قطعه توضیح دهید
مسرور: نام این قطعه «عادت» و در فضای راک است که آهنگسازی، ترانه و نوازندگی گیتار آکوستیک را شخصاً بر عهده داشتم و تنظیم کار را من و داریوش صالح پور مشترکا انجام دادیم. همچنین بابک ریاحی پور (گیتار بِیس)، فواد قمشهای(گیتار الکتریک)، رضا تاجبخش (درامز) و داریوش صالح پور(کیبورد) نوازندگان این قطعه هستند.
بحث بعدی ساخت تک آهنگ شما، انتشار درست آن برای بهتر شنیده شدن است و با توجه به اینکه ما سایت تخصصی در زمینه پخش تک آهنگهای راک نداریم، چه تصمیمی برای انتشار کار گرفتید؟
شهریار مسرور: انتشار تک آهنگ یکسری راههای خاصی دارد که همه باید همان راه را بروند. خوشبختانه یا متأسفانه فقط به بخشی از موسیقی در ایران بهاداده میشود و تمام رسانه جمعی فقط یکسری موسیقی را پخش میکنند و تعدادی خواننده مخصوص خودشان را دارند. تعداد افرادی که راک کار میکنند انگشتشمار است که به قول شما آنها هم شنیده نمیشوند و فقط یکی، دو نفر کار راک انجام میدهند و از طریق رسانهها شنیده میشوند. اکنون فضایی به اسم تلفیقی ایجادشده و موج آنهمه را گرفته و اکثراً میخواهند در فضای تلفیقی کار تولید کنند. "راک" موسیقی پر و تکنیکالی است که متأسفانه در ایران شناخت کافی وجود ندارد و وقتی میگویید "راک"، در فضای هویمتال میروند. نمونهاش چند وقت پیش ما کنسرتی در سالنی داشتیم از ما فضای قطعات را پرسیدند، گفتیم؛ راک! به ما گفتند "هویمتال" نمیتوانید اجرا کنید. موسیقی تلفیقی خوب است و خیلی از موزیسینها به سمت این فضا رفتند(البته خوبهای آنها هم انگشتشمار هستند) به نظر من این کار رسانهها است که در مورد موسیقی راک اطلاعرسانی درست را انجام دهند. درواقع کسانی که این نوع از موسیقیها (راک، تلفیقی) را کار میکنند به دنبال جنبه مادی کار نیستند چون میدانند 2هزارنفری که برای کنسرت آقای ایکس(پاپ) میروند هیچوقت برای گروه خیلی عالی نمیروند و این موضع به دلیل بها دادن به موسیقی پاپ در ایران است و بهجز یکسری جوان (که تازه در حال گوش کردن سبک راک هستند) و ما که از قدیم راک کارکردیم، کسی این سبک را نمیشناسد. ما این کار را انجام میدهیم و بااینکه مخاطب کمی دارد اما میدانم شنیده میشود. ما قصد داریم این سبک را ادامه دهیم تا در ایران جایی پیدا کند و حیف است باوجوداینهمه استعدادی که هست به آن پرداخته نشود. در ایران فقط باید سبک شیش و هشت کار کنید تا شناخته شوید!
فکر نمیکنید زمانی که موزیسینهای راک از عرصه فاصله گرفتند، فضای بازتری برای فعالیت موسیقی پاپ ایجاد شد
شهریار مسرور: به نظر شما چه چیزی باعث این فاصله گرفتن شده بود؟
شما بگویید ...
مسرور: زمانی که به این موسیقی بهاداده نمیشود، من باید بروم خانهام برای خودم آهنگ ضبط کنم و با دوستانم گوش بدهم. کسانی که فاصله گرفتن به همین دلیل بود. کسی در ایران با موسیقی تکنیکال کاری ندارد و فقط یکسری موسیقیهای تکراری 15، 16 سال بوده است.
داریوش صالح پور: مشکل اینجا است که ما هنوز یک رسانهی مبدأ برای پخش موسیقی درست نداریم و هیچ کانالی به موسیقی حرفهای اختصاص داده نشده و هیچ هدایت، نظارت و الگوسازی درستی هم نمیشود. ما اینهمه کانال موسیقی داریم که در هیچکدام به موسیقی حرفهای پرداخته نمیشود. صداوسیما هم بهندرت موسیقی خوب پخش میکند و موسیقی بینالمللی هم که شنیده میشود از آرشیو 20 سال پیششان است.
شهریار مسرور: موسیقی درستی را هم که پخش میکنند، همین موسیقیهای تلفیقی است. درواقع موسیقی درست در ایران برای کسانی است که تلفیقی کار میکنند آنهم بعضی وقتها از رسانههای جمعی شنیده میشود. جوانهای ما موسیقی درست نشنیدند که بخواهند انتخاب کنند وقتی فقط یک نوع موسیقی میشنوند، اطلاعی از انواع موسیقیها ندارند.
صالح پور: موضوع دیگر اینکه درها برای ورود موزیسینهای متخصص خارجی بسته است که بتوانند در ایران اجرا بگذارند. همین کنسرت «کیتارو» در ایران با مشکلات زیادی همراه بود.
من بازهم به جوابم نرسیدم! زمانی موزیسینهای پاپ هم با همین درهای بسته روبرو بودند و باگذشت زمان یکسری درهای برایشان باز شد اما ما هرچه موزیسین راک میشناسیم که همنسل شما هستند، دورهای موسیقی را رها کردند یا از ایران رفتند. شما چرا برای باز شدن درهای بسته نجنگیدید یا فکر نمیکنید شاید به دلیل شرقی بودن ما باید یکسری زمینهسازیها برای موسیقی راک انجام میشد؟
شهریار مسرور: اگر این مبارزه نبود که تا الان این موسیقی هم وجود نداشت. من و کسانی که شانزده، هفده سال پیش با من شروع کردند هماکنون نبودند. برای شما مثالی میزنم فکر نمیکنم کسی بهاندازهی «کاوه یغمایی» در ایران بهعنوان راکر شناختهشده باشد(سبکش راک است و هیچوقت هم عوض نکرد) چهکاری با «کاوه» کردند؟ حمایت که نمیشویم هیچ! یقهی ما را هم میگیرند. اتفاقی در هیچکدام از سبکها نداریم حتی موسیقی که طرب است و رقص ایجاد میکند را در رسانه عمومی پخش میکنند اما موسیقی تکنیکال زحمتکشیده شده را پخش نمیکنند. ما مبارزههایمان را کردیم تا به اینجا رسیده که من، داریوش صالح پور و غیره هستند. ولی ما چقدر میتوانیم مبارزه کنیم؟ وقتی سد کوچکی باشی نمیتوانی با سیل مبارزه کنی! شکست میخوری! ما هم به خاطره مبارزهای که کردیم اکنون هستیم. توقع آنچنانی نداریم اما حداقل بگذارند کارمان را انجام دهیم و آثار ما را هم پخش کنند تا موج این نوع موسیقی فراگیر شود. من همیشه گفتهام مسئولیت سنگینی روی دوش رسانههاست و باید طرفی از قضیه را بگیرند.
داریوش صالح پور: اتفاقاً آقای مسرور، جزو کسانی هستند که این اتفاق در موسیقیشان افتاد و در آلبوم «بهشت از آن تو» هم تلفیق داشت و هم اولین نوع در این سبک بود که خیلی کلام عامپسند و خوبی داشت و چون آن دوره موسیقی خیلی مارکت نبود (چند سالی میشود که موسیقی، مارکت شده است) انسجام وجود نداشت و ایشان به حاشیه رفتند. به نظر من اگر ایشان از همان آلبوم، حمایت میشد الان خیلی جلوتر از خیلیها بود.
در صحبتهایتان به عدم پخش این نوع سبک از موسیقی در رسانههای جمعی اشاره کردید، آیا تابهحال برای پخش قطعاتتان در این رسانهها اقدام کردید؟
شهریار مسرور: شخصاً خیر اما دوستان دیگر اقدام کردند و این اتفاق نیفتاد. خودتان میتوانید متوجه شوید تا به امروز از بهطور مثال رادیو پیام، موسیقی راک شنیدید؟ یکی دو تا قطعه پخش میشود آنهم فقط برای یک نفر خاص است که همه میشناسیم وگرنه شخص دیگری پخش نمیشود. مثلاً کار «تهران» من در برنامهای که برای آلودگی هوا بود پخش شد اما اینکه بخواهند کار راک را روزی یا هفتهای دو بار پخش کنند، این اتفاق نیست. وقتی نیست ما کجا میخواهیم کار خوب را بشنویم؟! یعنی باید از طرف رسانهها کمک شود وگرنه اتفاقی نخواهد افتاد، کما اینکه در این بیست سال نیفتاد همیشه همان حرکت لاکپشتی بود. وقتی من بعد از چند سال برگشتم و آلبوم «گاهی وقتا» را منتشر کردم، با همان فضا مواجه شدم و دوباره چند سالی از ایران رفتم. سال پیش که مجدداً برگشتم تصمیم بر انتشار آلبوم داشتم اما یک سال گذشته و هیچ اتفاقی نیفتاده به خاطر مسائلی که همیشه هست. حمایت نمیشویم و فقط به خاطر عشق به موسیقی ماندهایم و کار میکنیم.
در جشنواره فجر فضایی به موسیقی راک داده شد در مورد حضورتان در این جشنواره بگویید
مسرور: شخصاً به دلیل مسائلی که 48 ساعت قبل از اجرا با گروه ارکسترم پیش آمد به مشکل خورد و با گروه دیگری 13 ساعت تمرین کردیم و روی استیج رفتیم. آنطوری که باید نبود، حالا من در 13 ساعت تمرین برای اجرا آمده شدم اما دیگر گروهها تمرین داشتند و خرج افرادی که یک ماه و نیم تمرین داشتند واقعاً درنیامد و از جیبشان گذاشتند و آخر سه میلیون تومان پرداخت کردند یعنی صدقه؟! اگر هم اجرا نمیرفتیم باید همان مقدار جریمه میدادیم که یکسری از دوستان انصراف دادند. بازهم بنده خوشحال شدم که برای اولین بار این اتفاق افتاد و بالاخره به چند گروه راک اجازه حضور در جشنواره داده شد. اما اتفاق خیلی خاصی نبود، یکی، دو تا سالن در اختیار گروهها قراردادند با صدابرداری که به خاطر اتفاقات، شخص دیگری را جایگزین خودش کرد. اگر به خواهم عامیانه بگویم "حالگیری بود!"
صالح پور: به نظر من باید برای هر سبکی از موسیقی، جشنوارهای جداگانه برگزار شود. چراکه کم نیستند.
مسرور: من توقع ندارم از آقای ایکس که در وزارت خانه هست، راک گوش بدهد(اصلاً نمیداند راک چیست) اما حداقل جلوگیری و سنگاندازی نباشد و اجازه داده شود کارمان را انجام بدهیم و حداقل در قسمت مجوز به ما مجوز بدهند البته خوشبختانه شنیدم اکنون وضعیت بهتر شده است بازهم ما جوابی نگرفتیم اما شخصاً ادامه میدهم.
صالح پور: منظور بیشتر حمایت معنوی است. مالی هم نمیخواهد پول بدهند اما بگذارند کارمان را انجام دهیم. یعنی بتوانند در پخش آثار حمایت داشته باشند در تمام سبکهای غیر از پاپ خیلی فرق میکند.
در جشنواره به شما 45 دقیقه زمان اجرا داده شد
شهریار مسرور: بله؛ البته من نیم ساعت اجرا داشتم.
این زمان کم نبود و اینکه مخاطب توانست در این زمان کوتاه از موسیقی شما لذت ببرد؟
مسرور: سالنی که در اختیار ما گذاشتند که پر بود. البته اجرای من از اجرایی که در سالن چارسو داشتم بهتر و گرمتر بود. مسئله خاصی نبود اما آنطور که باید بهاداده نشد و انگار مهدکودک بود تا کنسرت و کارها دلسردکننده پیش رفت. نور درست نبود اما بازهم میدانم این جریان قرار است در سالهای دیگر ادامه داشته باشد و امیدوارم بهتر برگزار شود.
گفتید سه میلیون دستمزد گروه بود، مبلغ را پرداخت کردند و آیا هزینه بیمه کسر شد؟
مسرور: بله و از همان سه میلیون، هزینه بیمه را کسر کردند. درواقع اسما سه میلیون بود که آن را به اعضای گروه دادیم که هزینه رفتوآمدشان شد.
چرا قبول کردید با این دستمزد روی استیج بروید؟
شهریار مسرور: مسئله ما زیاد مادی نیست، دو برابر این هم پرداخت میکردند بازهم پولی نبود. موضوع ما جا افتادن موسیقی خوب در مملکت است. به ما میگفتند دستمزد نمیدهیم ولی بهجایش فلان سالن و امکانات در اختیارتان قرار میدهیم اجازه دارید در آمفیتئاتر تمرین کنید. اما هیچکدام نبود و تمام هزینهها را خودمان پرداخت کردیم یعنی پولی که خرج کردیم هم برنگشت. درواقع ما به دنبال پول نبودیم.
بحثی که در مورد دستمزدها مطرح شد این بود که قبول اجرا در جشنواره اشتباه موزیسینها بود و نباید با این مبلغ و شرایط قبول میکردند. درواقع میگفتند با قبول این شرایط ارزش خودشان را پایین آوردند چون احترامی که باید، گذاشته نشده است.
مسرور: ما از دستمزد گذشتیم ولی مسائل دیگر را نمیدانستیم انجام نمیشود و زمانی که قرارداد امضاء کردیم یعنی تعهد دادیم اجرا داشته باشیم وقتی ما تعهد میدهیم اما طرف مقابل کم میگذارد و هیچ مرجعی جوابگو نیست. بعدش هم کسانی که این صحبتها را میکنند ما اگر بخواهیم این کار را نکنیم، همین مقداری هم که هست خفه میشود و از بین میرود.
صالح پور: اگر آقای مسرور از این امکانات استفاده نکند باید چهکاری انجام دهد؟! چون دستمزد کم میدهند جشنواره نرود؟ اگر جشنواره فجر نرود مگر جشنواره دیگری داریم؟ راهحلی که هست باید ارشاد موسیقی را دستهبندی کند که تاکنون این کار را انجام نداده است. ما تا الان فقط موسیقی سنتی و پاپ داشتیم. باید موسیقی دستهبندی شود و برای سبک مسئول و جشنواره جدا داشته باشیم. سالنهای آمفیتئاتر را برای آموزش و برگزاری جشنواره موسیقی اختصاص دهند و اساتیدی چون «شهریار مسرور» را مسئول قرار دهند تا جوانان را به موسیقی درست تشویق کنند وگرنه به بیراهه کشیده میشوند در غیر این صورت جوانان آن مدلی که نباید را ادامه میدهند و ناهنجاری به وجود میآید. در سالنها آمفیتئاتر آموزش بدهند و کنسرتهای پژوهشی برای گروههای جوان برگزار کنند. هیچ راهحل دیگری ندارد هرچقدر هم بحث کنیم بیفایده است. تا سبک موسیقیها جدا و جشنوارهها بهصورت حرفهای برگزار نشود، هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. جشنواره فجر بیشتر یک پرستیژ ملی است که بگویند ما کاری انجام دادیم. همین!
شهریار مسرور: یکسری افراد هستند که درآمدی غیر از موسیقی دارند اما جوانانی که رده سنیشان بین 20 تا 25 سال است دوست دارند درجایی خودشان را نشان دهند، هر جا بگویید ساز میزند، جشنواره که جای خود دارد. برای من سه میلیون هم مهم نبود اما کسی را میشناسم که برایش اهمیت داشت، سرپرست گروه نبود، فقط نوازنده بود که از این راه امرارمعاش میکند چرا نباید برایش مهم نباشد. چرا باید به کسی که موسیقیاش هیچ ارزشی ندارد 15 میلیون دستمزد دهند اما فرد دیگری سه میلیون هم میخواهند بدهند پول بیمه را هم کم میکنند؟! جشنواره به من که ازلحاظ مادی چیزی نرسید. ما رفتیم که موسیقی راک شنیده شود.اگر میخواستیم بگویم چون میلیون میدهید اجرا نمیکنیم، خب اجرا که نمیرویم، کارهایمان که پخش نمیشود، پس چطوری میخواهیم شنیده شویم؟! تنها کار ما ادامه دادن این راه است البته چنان در ذوق آقای کاوه یغمایی خورد که فکر نکنم به این زودیها قبول کند اجرایی داشته باشد. اگر از این قطعه جواب بگیرم، ادامه میدهم وگرنه اگر همان جریانات سابق باشد بازهم میروم.
چرا با گروه قبلیتان به مشکل برخوردید؟
شهریار مسرور: مشکل خاصی نبود دو نفر از اعضا نمیتوانستند برای اجرای جشنواره حاضر شوند و بقیه گروه هم چون با یکدیگر کارکرده بودند، همکاری نکردند. خوشبختانه من با گروهی برای اجرا روی صحنه رفتم که در حال کار کردن بودند و خوشبختانه در مدت سیزده ساعت توانستیم خودمان را به اجرا برسانیم.
با توجه به اینکه از اجرای شما در جشنواره استقبال شد، برنامهریزی برای کنسرت کردید؟
مسرور: در فکر اجرا هستیم و اگر گروه خوبی باشد بعد از ماه رمضان کنسرت خواهیم داشت.
نسل اول راک میتواند از نسل جدید این سبک در ایران حمایت کند؟
شهریار مسرور: حمایت که فقط ادامه دادن است. همین! چون ما اگر میتوانستیم حمایت کنیم، از خودمان تا الان میکردیم که بهجایی برسیم.
داریوش صالح پور: باید ببینیم چقدر نسل سوم راک به نسل اول اعتقاد دارد! فکر میکنم هیچی! آنها راه خودشان را میروند.
مسرور: اگر اعتقاد هم داشته باشند من چیزی نمیتوانم به آنها بگویم. شخصاً هر راهکاری که وجود داشته رفتم و به بنبست برخورد کردم. شانزده سال بهصورت حرفهای فعالیت میکنم اما دو آلبوم داشتم. چرا؟! چون هیچ حمایتی نداشتم. ما فقط میجنگیم و در حال دفاع هستیم تا این سوسویی که مانده خاموش نشود. دغدغه ما این است که موسیقی ما به خاطر نسل سوم شنیده شود تا نسل سوم بهتر از ما فعالیت کنند. تا زمانی که مرجع بالایی از این سبک موسیقی حمایت نکند، هیچ کاری از ما جز ادامه مبارزه، برنمیآید.
چرا تابهحال موزیسینهای راک متحد نشدند تا درخواست نشست با مسئولین امر در وزارت ارشاد را داشته باشند؟
داریوش صالح پور: یکبار این پیشنهاد را به چند نفر از موزیسینهای قدیمی دادم اما موفق نشدم . شاید اگر فراخوانی رسمیتر از جایی مطرح شود یا این پیشنهاد از طرف شخصی که از حتی من هم سابقهاش بیشتر باشد ارائه شود شاید این اتفاق رخ دهد.
ما این اتفاق را در سبک موسیقی پاپ داشتیم یعنی با تمام رقابتها، حداقل بر سر یک موضوع توافق داشتند
داریوش صالح پور: چون منافع مشترک داشتند. میتواند این اتفاق بیفتد. به نظر من پیشنهاد خوبی است.
مسرور: اگر این اتفاق رخ دهد من جزو اولین کسانی هستم که امضاء میکنم. منتهی چطوری و به چه کسانی باید این پیشنهاد را بدهیم؟!
بحث دیگری که وجود دارد این است که بهطور مثال موزیسینها و فعالان راک آنطور که باید از «کاوه یغمایی» در جریان جشنواره فجر حمایت نکردند.
صالح پور: یکی از دلایلی که تا به الان این اتفاق نیفتاده، ترس از عدم صدور مجوز بوده است. زیاد حرف بزنیم، تعطیلمان میکنند و همین چراغ سوسوزن هم خاموش میشود. "یکی را تو ده راه نمیدادند؛ سراغ خانه کدخدا را میگرفت"
منبع: ریتم نو
نویسنده: مریم رفایی
عکس: امین رجبی